Była to niedziela. Słoneczko pięknie świeciło, więc żal było siedzieć w domu. Wybrałem się więc po południu w moje ulubione miejsce, gdzie często pasą się sarenki. Oczywiście były tam i tym razem! Morda mi się uśmiechnęła i zacząłem powolutku iść w ich stronę. Gdy dotarłem już w miarę blisko rozstawiłem statyw z aparatem, przygotowałem lornetkę, rozłożyłem ręczniczek na ziemi i usiadłem. Sarenki były za daleko na zrobienie zdjęcia, ale delektowałem się ich widokiem przez lornetkę. Oczywiście w tzw. międzyczasie przyleciała pszczoła - zrobiłem zdjęcie, nad głową przeleciał mi jakiś błotniak - zrobiłem zdjęcie. I w takiej sielance upływał mi czas.
W pewnym momencie jeden koziołek zaczął biec w moją stronę. Od razu zaczęły drżeć mi ręce, ale zdołałem wycelować w niego aparat i zrobić kilka zdjęć:
Gdy koziołek był już na mojej wysokości, usłyszał dźwięk migawki (oczywiście miałem włączone zdjęcia seryjne), zatrzymał się i dłuższą chwilę wpatrywał się we mnie nasłuchując kolejnych strzałów migawki. Po chwili odwrócił się „na pięcie” i zaczął biec z powrotem do swoich towarzyszy:
Gdy dotarł do nich zaczęli razem biec w kierunku lasu oddalając się coraz bardziej od mojego stanowiska. I tyle ich tego dnia widziałem. Ciągle drżąc z emocji pozbierałem swój majdan i wróciłem do domu. Oczywiście karta z aparatu powędrowała od razu do czytnika, a ja długie godziny siedziałem przed monitorem zachwycając się nieudanymi zdjęciami.
Jeśli ktoś dał radę to przeczytać to serdecznie dziękuję. Wiem, że zdjęcia są kiepskiej jakości, ale wciąż do nich wracam, bo wiążą się z nimi niemałe emocje, które przeżyłem
tak więc raczej nigdy nie mogłem się nacieszyć dłużej widokiem.
